خلع سلاح یک پروتئین لخته کننده خون که از بیماری لثه در موش ها جلوگیری می کند

مطالعه انسانی و حیوان ، بینشی را در مورد درمان بیماری پریودنتال و سایر اختلالات التهابی ارائه می دهد. بر اساس تحقیقات جدید، عملکرد مسدود کننده یک پروتئین لخته کننده خون به نام فیبرین، از تخریب استخوان ناشی از بیماری پریودنتال (لثه) در موش جلوگیری می کند. این مطالعه نشان می‌دهد که سرکوب فعالیت غیرطبیعی فیبرین می‌تواند برای پیشگیری یا درمان بیماری پریودنتال و همچنین سایر اختلالات التهابی که با تجمع فیبرین مشخص می‌شوند، از جمله آرتریت و ام اس، نویدبخش باشد.

بیماری پریودنتال تقریباً نیمی از آمریکایی های بالای 30 سال و 70 درصد از افراد 65 سال و بالاتر را تحت تأثیر قرار می دهد. این بیماری، یک عفونت باکتریایی بافت های نگهدارنده دندان است. بیماری پریودنتال در مراحل اولیه خود باعث قرمزی و تورم (التهاب) لثه ها می شود. در مراحل پیشرفته که پریودنتیت نامیده می شود، استخوان زیرین آسیب دیده و منجر به از دست دادن دندان می شود. در حالی که دانشمندان می‌دانستند که پریودنتیت تا حدودی توسط پاسخ سلول‌های ایمنی اغراق‌آمیز ایجاد می‌شود، تا کنون مشخص نبود که چه چیزی باعث این پاسخ شده و چگونه باعث آسیب بافتی و استخوانی می‌شود.

دکتر رنا دسوزا، مدیر NIDCR، گفت: «بیماری پریودنتال شدید می‌تواند منجر به از دست دادن دندان شود و برای بسیاری از آمریکایی‌ها به ویژه آن‌هایی که دسترسی کافی به مراقبت‌های دندانی ندارند، مانعی برای بهره‌وری و کیفیت زندگی بجا می‌گذارد.» این مطالعه با ارائه جامع‌ترین تصویر ممکنه از مکانیسم‌های زمینه‌ای بیماری پریودنتال، ما را به روش‌های مؤثرتری برای پیشگیری و درمان نزدیک‌تر می‌کند.»

در محل‌های آسیب یا التهاب، فیبرین معمولاً نقش محافظتی ایفا می‌کند و به تشکیل لخته‌های خونی کمک می‌کند و سلول‌های ایمنی را برای مبارزه با عفونت فعال می‌کند. اما فیبرین بیش از حد با مشکلات سلامتی، از جمله نوع نادر پریودنتیت به دلیل وضعیتی به نام کمبود پلاسمینوژن (PLG) مرتبط است. در افراد مبتلا، جهش در ژن PLG منجر به تجمع فیبرین و بیماری در نقاط مختلف بدن از جمله دهان می شود.

مانند انسان‌های مبتلا به این عارضه، موش‌های فاقد PLG دچار پریودنتیت شدند، از جمله از دست دادن استخوان پریودنتال و افزایش سطح فیبرین در لثه‌ها. لثه‌های موش‌ها مملو از سلول‌های ایمنی به نام نوتروفیل‌ها بود که در انواع رایج پریودنتیت نیز در سطوح بالایی یافت می‌شوند.

نوتروفیل ها معمولا از حفره دهان در برابر میکروب های مضر دفاع می کنند. اما تصور می شود که پاسخ بیش از حد نوتروفیل باعث آسیب بافتی می شود.

برای اینکه بفهمند آیا فیبرین باعث این پاسخ بیش فعال می شود یا خیر، محققان توانایی آن را در تعامل با گیرنده های پروتئینی (پیوند به) روی نوتروفیل ها مختل کردند. اتصال ضعیف بین فیبرین و نوتروفیل ها به طور کامل از تخریب استخوان پریودنتال در موش های دارای کمبود PLG جلوگیری کرد. به طور قابل توجهی همچنین از دست دادن استخوان در موش های نرمال مبتلا به یک نوع رایج پریودنتیت مرتبط با سن را کاهش داد که نشان می دهد مکانیسم های مشابهی در هر دو شکل این بیماری وجود دارد.

دکتر موتسوپولوس دارای مدرک فوق دکترا و دکتر لاکمالی سیلوا ،نویسنده اول مطالعه برای تحقیقات خود که منجر به این یافته‌ها شد، می‌گویند: «این مطالعه نشان می‌دهد که فیبرین می‌تواند باعث تغییر ایمنی نوتروفیل از حالت محافظتی به آسیب‌رسان در شرایط خاص شود.» این درگیری فیبرین-نوتروفیل ممکن است عامل پریودنتیت باشد.

روی هم رفته، این مطالعه نشان می دهد که تجمع بیش از حد فیبرین در لثه – چه به دلیل تغییرات در ژن هایی مانند PLG، التهاب مزمن ناشی از عفونت باکتریایی یا ترکیبی از این دو – باعث افزایش و در نهایت مضر بودن پاسخ نوتروفیلی می شود که باعث بیماری پریودنتال می شود.